Guns N’ Roses – November Rain

1992 r., Tokio. Jeden z największych hitów kalifornijskiej grupy i jednocześnie jeden z najbardziej kontrowersyjnych i to nie tylko wśród fanów, ale też w samym zespole. Axl Rose pierwszą wersję „November Rain” stworzył ponoć już na początku lat 80. i przez wiele lat szlifował utwór aż w końcu uznał, że jest gotowy do umieszczenia na płycie. Był to album „Use Your Illusion I” z 1991 r. Rozwlekłej balladowej kompozycji z udziałem orkiestry nie lubili gitarzyści grupy Duff McKagan i Slash. Jednak los lubi być złośliwy. Solówki, którymi Slash okrasił środek i koniec utworu, uchodzą za największe gitarowe arcydzieła. To w dużej mierze dzięki nim Slash ma zapewnione wysokie miejsce w panteonie wirtuozów gitary.

Guns N’ Roses – Paradise City

Dawno, dawno temu gdzieś w Japonii. Największą sławę Guns N’ Roses zdobyli sobie na początku lat 90. utworami z albumów „Use Your Illusion I” i „II”. Jednak najlepiej ocenianą ich płytą jest wydana w 1987 r. „Appetite for Destruction”, z której pochodzi „Paradise City”.

Guns N’ Roses – Sweet Child O’ Mine

1988 r., Nowy Jork. „Sweet Child O’ Mine” to jedyny singiel Guns N’ Roses, który dotarł na 1 miejsce listy Billboard 100 Hot, czyli rankingu najpopularniejszych singli w USA. Niezwykle wysokie oceny zbiera za ten utwór Slash. Bardzo cenione jest nie tylko solo, ale też otwierający utwór riff. W 2004 r. czytelnicy magazynu „Total Guitar” uznali go najlepszym riffem wszech czasów. Tymczasem Slash zagrał go jako żart podczas rozgrzewki. Reszcie zespołu żart Slasha wydał się świetnym początkiem utworu i parę godzin później „Sweet Child O’ Mine” było gotowe, choć potem za namową producenta wprowadzono w nim jeszcze pewne zmiany (doszło m.in. kończące „Where do we go? Where do we go know?”). „Sweet Child O’ Mine” znajdziecie na wydanym w 1987 r. albumie „Appetite for Destruction”.